O núcleo rural de Seixalbo está situado na Vía da Prata-Camiño Mozárabe, no que outrora foi o Camiño Real a Castela, e dá a benvida aos peregrinos que percorren o Camiño de Santiago. Na Idade Media foi terra humilde dedicada ao cultivo de viñedos, na que labregos e xornaleiros traballaban as terras do Cabildo Catedralicio, señor do lugar.
A historia lembra os seus habitantes pola honra de seren os primeiros en conseguir a exención dos foros que pagaban polo uso destas terras de propiedade eclesiástica. Conseguírono en 1859, cen anos antes que no resto de Galicia, despois de dúas décadas de preitos contra a Catedral. Un fito que na actualidade se lembra cunha festa de recreación histórica que se celebra a comezos de verán.
Declarado Núcleo de Interese Etnográfico, Seixalbo conserva o aspecto que houbo de ter no medievo, cheo de recunchos e rúas estreitas esperando ser descubertas.
Parque da Infesta
Casa do Coronel Abelardo Arce
Praza das Laxas
Igrexa de Seixalbo
Casa parroquial
Praza de Freire Carril
Rúa da Tulla
A Requeixada
Rúa de Amendo
Canella do Lagar
Praza do Cabildo
Rúa das Oliveiras
Praza Maior
Rúa Maior
Museo Circo de los Muchachos
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo1-320x225.jpg)
Espazo público onde Seixalbo celebra o seus eventos e festas, coma a de San Xoán ou a cea de confraternización de San Breixo, patrón da parroquia.
Na entrada, unha vella prensa restaurada lémbranos que este lugar foi terra de viño e viñedos.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2017/07/sabelardo-arce-e1499429402937-320x225.jpg)
Hoxe centro cívico e veciñal, no seu momento a súa construción constituíu un símbolo de modernidade. Rivaliza visualmente coa torre da igrexa e contrasta coas antigas galerías de pedra das casas da Rúa Estreita, ao seu carón.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo3-320x225.jpg)
Nesta pequena praza construída sobre penedos érguese unha das poucas casas con escudo de armas: á esquerda o brasón dos Nóvoa, e á dereita o dos Henríquez. Dende aquí enxérgase xa a Rúa Maior, lugar de tránsito das procesións relixiosas. O fondo da costa leva o nome de Ponte do Río, pois houbo alí unha ponte que cruzaba o regato.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo4-320x225.jpg)
A súa fachada, obra de Vázquez Gulías, é de comezos do XX e substituíu outra anterior de estilo románico. O reloxo, pagado «a escote» pola veciñanza, marcou o ritmo das tarefas do campo durante todo o século pasado e foi un elemento crucial nas quendas de rega.
No interior do templo destaca o gran arco de ferradura reconstruído e a capela de San Roque, de estilo plateresco (s. XVI).
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo5-320x225.jpg)
Foi hospital de peregrinos, do que se conserva o arco de entrada. Canda a ela, uns chanzos de pedra baixan á que foi durante anos a única fonte pública do núcleo, hoxe integrada nun parque infantil.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo6-320x225.jpg)
O seu nome fai referencia a quen durante anos liderou a loita veciñal contra a Catedral pola exención dos foros. Recentemente reformada, foi unha antiga aira con fonte, logo transformada en lavadoiro.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo7-320x225.jpg)
Os corredores sustentados sobre grandes pedras foron moi frecuentes en Seixalbo. Os da casa da Valencia Cerviño son un bo exemplo, aínda que non os máis antigos que se conservan. Até o século XIX era común que estes canellóns estivesen cubertos por casas que pasaban dun lado a outro da rúa. Neste recuncho aínda se conservan dous exemplos deses pasadizos.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo8-320x225.jpg)
É sen dúbida unha das zonas máis antigas do núcleo, onde a estreitez das rúas obrigaba a protexer as esquinas das casas do paso dos carros. Quedan aquí restos dunha gran casa con patio e forno, do que aínda se aprecia a parede curva exterior.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo9-320x225.jpg)
Paga a pena percorrer esta vella rúa, antigamente principal saída do núcleo cara a Castela. Conserva casas con corredores de pedra e cantóns, pequenas rúas sen saída. Dende un extremo pódese albiscar o outeiro onde se ergue a capela da Santa Águeda, lugar de romaría e excelentes vistas.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo10-320x225.jpg)
Neste fermoso recuncho contrastan as casas grandes e robustas dos labregos coas pequenas casiñas ocupadas polos xornaleiros.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo11-320x225.jpg)
Lugar que evoca aínda vivamente os ecos da relación de Seixalbo coa Catedral. Consérvase a Tenencia, gran almacén onde se recollía o viño dos foros. Nela celébrase hoxe a Festa dos Foros, na que se lembra o fito histórico que foi a exención do pago das rendas ao bispado.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo12-320x225.jpg)
Esta rúa conserva algúns dos elementos construtivos máis característicos das casas de Seixalbo até o século XIX: as escaleiras de pedra por fóra e as galerías.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo13-320x225.jpg)
Noutros tempos Aira Vella, aquí estivo o Pazo Vello, casa nobre adquirida e desmantelada durante a Desamortización. A ela deberon pertencer os escudos de armas que presiden unha das fachadas, todos do século XVI. Nesta praza, escavada na rocha, atopábase a antiga taberna de poxa para a explotación e o lugar de reunión do concello. No centro, un fermoso cruceiro con catro medallóns cos símbolos dos evanxelistas.
![title_grouping](/wp-content/uploads/2016/05/Seixalbo14-320x225.jpg)
Por ela discorría o antigo Camiño Real até a contrucción da estrada Vigo-Villacastín. Aquí ábrense dous cantóns: o da Cadea, chamado así porque aquí se atopaba o antigo cárcere, e o do Forno.
A un paso da zona monumental de Seixalbo, en Bemposta, atópase unha visita singular: a antiga Ciudad de los Muchachos. Percorre parte da antiga poboación e descubre a súa historia no Museo do Circo de los Muchachos.